Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

libidinis N F

  • 1 libido

    desire/longing/wish/fancy; lust, wantonness; will/pleasure; passion/lusts (pl.)

    Latin-English dictionary > libido

  • 2 caecitas

    caecĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] cécité. [st2]2 [-] aveuglement, obscurité.    - caecitas libidinis, Cic.: passion aveugle.
    * * *
    caecĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] cécité. [st2]2 [-] aveuglement, obscurité.    - caecitas libidinis, Cic.: passion aveugle.
    * * *
        Caecitas, pen. cor. caecitatis, pen. prod. Facultatis visus orbitas: Et est proprie corporis. Ad animum vero saepe transfertur. Cic. Aveuglement.
    \
        Caecitatem inferre. Plin. Aveugler.

    Dictionarium latinogallicum > caecitas

  • 3 conscius

    conscĭus, a, um [cum + scio] [st1]1 [-] qui sait avec d'autres, confident, témoin, complice.    - homo meorum in te studiorum maxime conscius, Cic. Fam. 5, 5, 1: l'homme du monde qui est le plus dans la confidence du dévouement que je te témoigne.    - nec mihi conscius est ullus homo, Plaut. Rud. 4, 2, 21: je n'ai personne pour confident.    - fac me consciam, Plaut. Cist. 2, 3, 46: fais de moi ta confidente.    - populos habent universos conscios libidinis suae, Cic. Verr. 2, 3: ils ont des peuples entiers comme témoins de leur bon plaisir.    - maleficii conscius, Cic. Clu. 59: complice du crime.    - interficiendi Agrippae conscius, Tac. An. 3, 30: complice du meurtre d'Agrippa.    - conscios delendae tyrannidis indicare, Cic. Tusc. 2, 52: dénoncer les conjurés qui conspiraient la destruction de la tyrannie.    - conscius alicui rei: complice de qqch.    - facinori conscius, Cic. Cael. 52: complice d'un crime.    - mendacio meo conscius, Cic. Verr. 4, 124: complice de mon mensonge.    - conscium esse alicui alicujus rei, Sall. C. 22, 2: être complice avec qqn de qqch.    - in privatis omnibus (rebus) conscius, Cic. Att. 1, 18, 1: mon confident dans toutes les affaires privées. [st1]2 [-] ayant la connaissance intime de, conscient de.    - avec sibi cum sibi nullius essent conscii culpae, Cic. Off. 3, 73: conscients de n'avoir aucune responsabilité.    - mens sibi conscia recti, Virg. En. 1, 604: intelligence consciente du bien.    - cf. Caes. BG. 1, 14, 2.    - avec in + abl. nulla sibi turpi conscius in re, Lucr. 6, 393: qui a conscience de n'avoir trempé dans aucun acte honteux.    - avec prop. inf. mihi sum conscius numquam me... fuisse, Cic. Tusc. 2, 10: j'ai conscience de n'avoir jamais été...    - cf. Ter. Ad. 348; Cic. Fam. 6, 21, 1; Liv. 1, 49, 2, etc.    - avec inter. ind. cum mihi conscius essem, quanti te facerem, Cic. Fam. 13, 8, 1, ayant conscience de la haute estime que j'ai pour toi.    - abs. conscii sibi, Sall. J. 40, 2: se sentant coupables.    - cf. Liv. 33, 28, 8 ; Ov. H. 20, 47.    - sans sibi lupus, conscius audacis facti, Virg. En. 11, 812: le loup, conscient de son acte audacieux.    - conscia mens recti, Ov. F. 4, 311: n'ayant rien à se reprocher.    - poét. conscia virtus, Virg. En. 5, 455: courage conscient de lui-même (la conscience de sa valeur).    - en mauv. part conscius animus, Lucr. 4, 1135: âme consciente de sa faute, qui se sent coupable.    - cf. Plaut. Most. 544; Sall. C. 14, 3.    - etsi mihi sum conscius numquam me nimis vitae cupidum fuisse, Cic. Tusc. 2, 10: bien que j'aie conscience de n'avoir jamais été trop attaché à la vie.    - cum sibi conscius esset, quam inimicum deberet Caesarem habere, Hirt. BG. 8, 44: car sa conscience lui disait combien il méritait l'inimitié de César.
    * * *
    conscĭus, a, um [cum + scio] [st1]1 [-] qui sait avec d'autres, confident, témoin, complice.    - homo meorum in te studiorum maxime conscius, Cic. Fam. 5, 5, 1: l'homme du monde qui est le plus dans la confidence du dévouement que je te témoigne.    - nec mihi conscius est ullus homo, Plaut. Rud. 4, 2, 21: je n'ai personne pour confident.    - fac me consciam, Plaut. Cist. 2, 3, 46: fais de moi ta confidente.    - populos habent universos conscios libidinis suae, Cic. Verr. 2, 3: ils ont des peuples entiers comme témoins de leur bon plaisir.    - maleficii conscius, Cic. Clu. 59: complice du crime.    - interficiendi Agrippae conscius, Tac. An. 3, 30: complice du meurtre d'Agrippa.    - conscios delendae tyrannidis indicare, Cic. Tusc. 2, 52: dénoncer les conjurés qui conspiraient la destruction de la tyrannie.    - conscius alicui rei: complice de qqch.    - facinori conscius, Cic. Cael. 52: complice d'un crime.    - mendacio meo conscius, Cic. Verr. 4, 124: complice de mon mensonge.    - conscium esse alicui alicujus rei, Sall. C. 22, 2: être complice avec qqn de qqch.    - in privatis omnibus (rebus) conscius, Cic. Att. 1, 18, 1: mon confident dans toutes les affaires privées. [st1]2 [-] ayant la connaissance intime de, conscient de.    - avec sibi cum sibi nullius essent conscii culpae, Cic. Off. 3, 73: conscients de n'avoir aucune responsabilité.    - mens sibi conscia recti, Virg. En. 1, 604: intelligence consciente du bien.    - cf. Caes. BG. 1, 14, 2.    - avec in + abl. nulla sibi turpi conscius in re, Lucr. 6, 393: qui a conscience de n'avoir trempé dans aucun acte honteux.    - avec prop. inf. mihi sum conscius numquam me... fuisse, Cic. Tusc. 2, 10: j'ai conscience de n'avoir jamais été...    - cf. Ter. Ad. 348; Cic. Fam. 6, 21, 1; Liv. 1, 49, 2, etc.    - avec inter. ind. cum mihi conscius essem, quanti te facerem, Cic. Fam. 13, 8, 1, ayant conscience de la haute estime que j'ai pour toi.    - abs. conscii sibi, Sall. J. 40, 2: se sentant coupables.    - cf. Liv. 33, 28, 8 ; Ov. H. 20, 47.    - sans sibi lupus, conscius audacis facti, Virg. En. 11, 812: le loup, conscient de son acte audacieux.    - conscia mens recti, Ov. F. 4, 311: n'ayant rien à se reprocher.    - poét. conscia virtus, Virg. En. 5, 455: courage conscient de lui-même (la conscience de sa valeur).    - en mauv. part conscius animus, Lucr. 4, 1135: âme consciente de sa faute, qui se sent coupable.    - cf. Plaut. Most. 544; Sall. C. 14, 3.    - etsi mihi sum conscius numquam me nimis vitae cupidum fuisse, Cic. Tusc. 2, 10: bien que j'aie conscience de n'avoir jamais été trop attaché à la vie.    - cum sibi conscius esset, quam inimicum deberet Caesarem habere, Hirt. BG. 8, 44: car sa conscience lui disait combien il méritait l'inimitié de César.
    * * *
        Conscius, Adiectiuum. Tesmoing privé et scachant l'affaire d'autruy.
    \
        Meorum omnium consiliorum conscius. Cic. Qui scait tous mes secrets.
    \
        Futuri conscius. Lucan. Qui scait ce qui est à venir.
    \
        Mens sibi conscia recti. Virgil. Le cueur qui tesmoigne à l'homme de n'avoir que bien vescu.
    \
        Ego conscia mihi sum, a me culpam esse hanc procul. Terent. Je scay certainement en mon cueur que je ne suis point coulpable de ce faict.
    \
        Mens bene conscia. Horat. Qui scait certainement n'avoir faict aucun mal.
    \
        Conscium facere aliquem. Plaut. Luy descouvrir son secret.
    \
        Consciam facere rem aliquam. Plaut. Bailler à congnoistre quelque chose.
    \
        Conscius. Tacitus. Coulpable de quelque cas.
    \
        Animus conscius. Plaut. Qui se sent coulpable de quelque chose.
    \
        Vultus conscius. Seneca. Qui monstre qu'on est coulpable.
    \
        Conscius alicui in priuatis rebus. Cic. Qui scait les privez affaires d'autruy.

    Dictionarium latinogallicum > conscius

  • 4 emeritus

    [st1]1 [-] ēmĕrĭtus, a, um: part. passé de emereo. - [abcl][b]a - mérité. - [abcl]b - terminé, achevé (en parl. du service militaire).[/b]    - au fig. emeritis stipendiis libidinis, Cic.: après avoir pris congé des obligations de la volupté. [st1]2 [-] ēmĕrĭtus, a, um: part. passé de emereor. - [abcl][b]a - qui a fini (le service), qui a fait son temps, qui a fourni sa carrière, qui a fini, qui se repose; fatigué, épuisé. - [abcl]b - qui a bien mérité de, qui a rendu service, qui a obligé.[/b]    - emeritus (stipendia): [soldat qui a fini de gagner sa solde] = un vétéran, un soldat libéré du service militaire.    - emeriti equi, Ov. F. 4, 688: chevaux (du Soleil) qui ont fourni leur carrière.    - emeritus palmes, Plin. 17, 23, 35, § 206: cep épuisé.    - emeriti boves, Virg.: boeufs qui ne labourent plus.    - emeritus rogus, Prop. 4 (5), 11, 72: bûcher éteint.    - emerita puppis, Mart.: vaisseau hors de service.
    * * *
    [st1]1 [-] ēmĕrĭtus, a, um: part. passé de emereo. - [abcl][b]a - mérité. - [abcl]b - terminé, achevé (en parl. du service militaire).[/b]    - au fig. emeritis stipendiis libidinis, Cic.: après avoir pris congé des obligations de la volupté. [st1]2 [-] ēmĕrĭtus, a, um: part. passé de emereor. - [abcl][b]a - qui a fini (le service), qui a fait son temps, qui a fourni sa carrière, qui a fini, qui se repose; fatigué, épuisé. - [abcl]b - qui a bien mérité de, qui a rendu service, qui a obligé.[/b]    - emeritus (stipendia): [soldat qui a fini de gagner sa solde] = un vétéran, un soldat libéré du service militaire.    - emeriti equi, Ov. F. 4, 688: chevaux (du Soleil) qui ont fourni leur carrière.    - emeritus palmes, Plin. 17, 23, 35, § 206: cep épuisé.    - emeriti boves, Virg.: boeufs qui ne labourent plus.    - emeritus rogus, Prop. 4 (5), 11, 72: bûcher éteint.    - emerita puppis, Mart.: vaisseau hors de service.
    * * *
        Emeriti anni. Martial. Aage auquel on ne peult plus travailler.
    \
        Emeritae apes. Plin. Qui sont lassees de faire miel.
    \
        Aratrum emeritum. Ouid. Qui a faict son temps, et ne peult plus servir.
    \
        Emerita arma. Plin. iunior. Armes qui ne peuvent plus servir.
    \
        Emeriti boues. Virgil. Las, et qui n'en peuvent plus, et ne sont plus bons à la charue.
    \
        Emeritus cursus. Ouid. Accompli, Parachevé, Fini.
    \
        Equi emeriti. Oui. Las, Qui ont achevé leur tasche et leur journee.
    \
        Emeritus miles. Lucan. Un vieil souldart cassé.
    \
        Nomen emeritum. Claud. Merité, Deservi.
    \
        Emeritum stipendium, passiue. Liuius. Quand un homme de guerre a servi son temps, et ha son congé.
    \
        Tempus emeritum. Cic. Accompli, Achevé, Fini.

    Dictionarium latinogallicum > emeritus

  • 5 flagro

    flăgro, āre, āvi, ātum - intr. -    - voir flagrans [st1]1 [-] brûler, être en feu. --- Cic. Div. 1, 69.    - fig. Italiam flagraturam bello intelligo, Cic. Att. 7, 17, 4: je vois que la guerre mettra l'Italie en feu. [st1]2 [-] être animé [d'une passion]; brûler de.    - flagrare desiderio, Cic. Att. 5, 11, 1: être rongé par le regret.    - flagrare amore, Cic. Tusc. 4, 71: brûler d'amour.    - flagrare odio, Cic.: être animé par la haine, détester.    - flagrare + inf.: désirer ardemment, brûler de. --- Stat. Th. 3, 118.    - ire in aciem flagrabant, Tac.: ils brûlaient d'aller au combat.    - flagrare studio alicujus rei: brûler de zèle pour qqch. [st1]3 [-] fig. être la proie de.    - flagrare infamiā, Cic. Att. 4, 18, 2: être couvert d'infamie.    - convivia, quae flagitiis flagrabunt, Cic. Verr. 4, 71: festins où se déchaînera la débauche.    - flagrare amentiā, Cic.: être furieux.    - flagrare rumore malo, Hor.: être en butte aux mauvais propos, avoir une mauvaise réputation.    - flagrare inopiā, Sall.: être dévoré de misère. [st1]4 [-] en parl. de ch. être ardent.    - ut cujusque studium flagrabat, Sall. C. 14, 6: suivant le goût ardent (la passion) de chacun.    - flagrabant vitia libidinis apud illum, Cic. Cael. 12: les vices du libertinage avaient chez lui l'ardeur de la flamme.    - flagrante adhuc libertate, Tac.: la liberté vivant encore dans leurs âmes.    - flagrant oculi, Sen. Ir. 1, 1, 4: les yeux s'enflamment. [st1]4 [-] enflammer d'amour. - tr. - miseram patri flagrabat Elissam, *Stat. S. 5, 2, 120: (Ascagne) enflammait pour son père (Enée) le coeur de la malheureuse Elissa.
    * * *
    flăgro, āre, āvi, ātum - intr. -    - voir flagrans [st1]1 [-] brûler, être en feu. --- Cic. Div. 1, 69.    - fig. Italiam flagraturam bello intelligo, Cic. Att. 7, 17, 4: je vois que la guerre mettra l'Italie en feu. [st1]2 [-] être animé [d'une passion]; brûler de.    - flagrare desiderio, Cic. Att. 5, 11, 1: être rongé par le regret.    - flagrare amore, Cic. Tusc. 4, 71: brûler d'amour.    - flagrare odio, Cic.: être animé par la haine, détester.    - flagrare + inf.: désirer ardemment, brûler de. --- Stat. Th. 3, 118.    - ire in aciem flagrabant, Tac.: ils brûlaient d'aller au combat.    - flagrare studio alicujus rei: brûler de zèle pour qqch. [st1]3 [-] fig. être la proie de.    - flagrare infamiā, Cic. Att. 4, 18, 2: être couvert d'infamie.    - convivia, quae flagitiis flagrabunt, Cic. Verr. 4, 71: festins où se déchaînera la débauche.    - flagrare amentiā, Cic.: être furieux.    - flagrare rumore malo, Hor.: être en butte aux mauvais propos, avoir une mauvaise réputation.    - flagrare inopiā, Sall.: être dévoré de misère. [st1]4 [-] en parl. de ch. être ardent.    - ut cujusque studium flagrabat, Sall. C. 14, 6: suivant le goût ardent (la passion) de chacun.    - flagrabant vitia libidinis apud illum, Cic. Cael. 12: les vices du libertinage avaient chez lui l'ardeur de la flamme.    - flagrante adhuc libertate, Tac.: la liberté vivant encore dans leurs âmes.    - flagrant oculi, Sen. Ir. 1, 1, 4: les yeux s'enflamment. [st1]4 [-] enflammer d'amour. - tr. - miseram patri flagrabat Elissam, *Stat. S. 5, 2, 120: (Ascagne) enflammait pour son père (Enée) le coeur de la malheureuse Elissa.
    * * *
        Flagro, flagras, flagrare. Plin. Ardoir.
    \
        Flagrare libidinibus, per translationem. Sueton. Brusler de paillardise.
    \
        Flagrare amentia. Cic. Estre du tout hors du sens et sans raison, Estre espris de folie, et estre si insensé, que plus on ne peult.
    \
        Amore. Cic. Brusler d'amour.
    \
        Flagrat bello tota Italia. Cic. Toute l'Italie est pleine de guerre, Elle brusle de guerre, Est embrasee de guerre.
    \
        Flagrare gratia. Tacit. Estre fort en bonne grace.
    \
        Infamia. Cic. Estre fort mal renommé.
    \
        Inopia et cupiditatibus. Sallust. Estre en grande povreté.
    \
        Inuidia. Cic. Estre fort hay.
    \
        Odio alicuius rei. Plinius. Brusler de mal talent qu'on ha contre quelque chose.
    \
        Flagrant mutuo odio mugil et lupus. Plin. S'entrehayent fort.
    \
        Rumore malo flagrare. Horat. Avoir fort mauvais bruit.
    \
        Studiis. Cic. Estre fort ardant aux estudes.
    \
        Vt cuiusque studium ex aetate flagrabat. Sallust. Selon ce que un chascun estoit fort addonné à quelque chose.
    \
        Flagrant conuiuia stupris et flagitiis. Cic. Ardent et sont embrasez.

    Dictionarium latinogallicum > flagro

  • 6 vestigium

    vestīgĭum, ĭi, n [st1]1 [-] plante du pied.    - Cic. Ac. 2, 123; Virg. En. 5, 666.    - fallente vestigio, Plin. Ep. 2, 1, 6: par suite d'un faux pas. [st1]2 [-] semelle artificielle, fer d'un cheval.    - vestigium equi, Plin. 28, 263: fer de cheval.    - vestigium abscedere, Liv. 27, 4, 1, s'écarter d'une semelle. [st1]3 [-] empreinte des pas, trace du pied.    - socci video vestigium in pulvere, Plaut. Cist. 698: je vois l'empreinte de la chaussure dans la poussière.    - vestigia ponere, Cic. Phil. 3, 31: imprimer ses pas, porter ses pas.    - in foro vestigium facere, Cic. R. Post. 48: fouler du pied le forum. --- cf. Caec. 39.    - leviter pressum vestigium, Cic. Verr. 4, 53: empreinte faiblement marquée.    - curricula, in quibus Platonis primum sunt impressa vestigia, Cic. Or. 12: carrière, où Platon a le premier marqué ses pas.    - glacie non recipiente vestigium, Liv. 21, 36, 7: la glace ne recevant pas l'empreinte des pas.    - vestigia tenere Liv. 29, 32, 6: ne pas perdre la trace, suivre à la trace.    - vestigiis sequi hostem, Liv. 9, 45, 16: suivre l'ennemi à la trace.    - fig. vestigiis alicujus ingredi, Cic. Rep. 6, 26, marcher sur les traces de qqn.    - aliquem ipsius vestigiis persequi, Cic. Br. 307: ne pas cesser de suivre qqn en marchant sur ses propres traces.    - au fig. usquequo claudicatis in utroque vestigio ? Jérom.: jusqu'à quand serez-vous homme à boiter des deux côtés ? [st1]4 [-] traces, empreinte, marque.    - [empreinte du corps d'une pers.]. --- Cic. Verr. 3, 79.    - place où s'est tenu qqn. --- Cic. de Or. 3, 6.    - mori in vestigio, Liv.: se faire tuer sur place.    - vestigia urbis, Cic. Cat. 4, 12: les vestiges, les ruines d'une ville.    - vestigia violatae religionis, Cic. Verr. 4, 97: traces d'une profanation religieuse.    - expressa sceleris vestigia, Cic. Amer. 62: des traces visibles du crime.    - amoris vestigia, Quint. 11, 1, 59: marques d'affection. [st1]5 [-] fig. trace, vestige.    - ne quod in vita vestigium libidinis appareat, Cic. Verr. 3, 4: [prendre garde] de ne laisser voir dans votre vie aucune trace de libertinage.    - cf. Cic. de Or. 1, 37 ; Fam. 4, 14, 1. [st1]6 [-] parcelle de temps, moment, instant.    - illud vestigium temporis Caes. BG. 7, 15: ce point de la durée.    - eodem et loci vestigio et temporis, Cic. Pis. 21: en ce même point à la fois de l'espace et du temps.    - vestigio temporis, Caes. BC. 2, 26, 2: en un moment.    - e (ou ex) vestigio, Cic. Caecil. 57, ou ex vestigio, Caes. BG. 2, 25, 6: sur-le-champ, instantanément.
    * * *
    vestīgĭum, ĭi, n [st1]1 [-] plante du pied.    - Cic. Ac. 2, 123; Virg. En. 5, 666.    - fallente vestigio, Plin. Ep. 2, 1, 6: par suite d'un faux pas. [st1]2 [-] semelle artificielle, fer d'un cheval.    - vestigium equi, Plin. 28, 263: fer de cheval.    - vestigium abscedere, Liv. 27, 4, 1, s'écarter d'une semelle. [st1]3 [-] empreinte des pas, trace du pied.    - socci video vestigium in pulvere, Plaut. Cist. 698: je vois l'empreinte de la chaussure dans la poussière.    - vestigia ponere, Cic. Phil. 3, 31: imprimer ses pas, porter ses pas.    - in foro vestigium facere, Cic. R. Post. 48: fouler du pied le forum. --- cf. Caec. 39.    - leviter pressum vestigium, Cic. Verr. 4, 53: empreinte faiblement marquée.    - curricula, in quibus Platonis primum sunt impressa vestigia, Cic. Or. 12: carrière, où Platon a le premier marqué ses pas.    - glacie non recipiente vestigium, Liv. 21, 36, 7: la glace ne recevant pas l'empreinte des pas.    - vestigia tenere Liv. 29, 32, 6: ne pas perdre la trace, suivre à la trace.    - vestigiis sequi hostem, Liv. 9, 45, 16: suivre l'ennemi à la trace.    - fig. vestigiis alicujus ingredi, Cic. Rep. 6, 26, marcher sur les traces de qqn.    - aliquem ipsius vestigiis persequi, Cic. Br. 307: ne pas cesser de suivre qqn en marchant sur ses propres traces.    - au fig. usquequo claudicatis in utroque vestigio ? Jérom.: jusqu'à quand serez-vous homme à boiter des deux côtés ? [st1]4 [-] traces, empreinte, marque.    - [empreinte du corps d'une pers.]. --- Cic. Verr. 3, 79.    - place où s'est tenu qqn. --- Cic. de Or. 3, 6.    - mori in vestigio, Liv.: se faire tuer sur place.    - vestigia urbis, Cic. Cat. 4, 12: les vestiges, les ruines d'une ville.    - vestigia violatae religionis, Cic. Verr. 4, 97: traces d'une profanation religieuse.    - expressa sceleris vestigia, Cic. Amer. 62: des traces visibles du crime.    - amoris vestigia, Quint. 11, 1, 59: marques d'affection. [st1]5 [-] fig. trace, vestige.    - ne quod in vita vestigium libidinis appareat, Cic. Verr. 3, 4: [prendre garde] de ne laisser voir dans votre vie aucune trace de libertinage.    - cf. Cic. de Or. 1, 37 ; Fam. 4, 14, 1. [st1]6 [-] parcelle de temps, moment, instant.    - illud vestigium temporis Caes. BG. 7, 15: ce point de la durée.    - eodem et loci vestigio et temporis, Cic. Pis. 21: en ce même point à la fois de l'espace et du temps.    - vestigio temporis, Caes. BC. 2, 26, 2: en un moment.    - e (ou ex) vestigio, Cic. Caecil. 57, ou ex vestigio, Caes. BG. 2, 25, 6: sur-le-champ, instantanément.
    * * *
        Vestigium, vestigii. Virgil. Un pas, ou trace, ou marque qui demeure apres qu'on a marché, Vestige.
    \
        Vestigium. Virgil. La plante du pied.
    \
        Carnosum vestigium. Plin. Pied charnu, ou La plante des pieds charnue.
    \
        Vestigium canis. Columel. La pate d'un chien.
    \
        Vestigium equi excussum vngula. Plin. Un fer de cheval qui s'est defferré en chevauchant.
    \
        Caeca vestigia. Virgil. Quand on chemine en lieu obscur et tenebreux.
    \
        Taciturna vestigia ferre gradu suspenso digitis. Ouid. Cheminer sur le bout des doigts tout bellement sans faire bruit, Marcher à pas de larron.
    \
        Consequi vestigiis. Cic. Suyvre pas à pas, Suyvre le train, ou la trace, ou la route.
    \
        Facere vestigia in loco aliquo. Cic. Marcher.
    \
        Fallere vestigium dicitur locus lubricus. Curt. Faire griller, ou glisser, Faire faire un faulx pas.
    \
        Ferre vestigia per ignes. Propert. Marcher parmi le feu.
    \
        Flectere vestigia. Stat. Retourner.
    \
        Haerere in vestigio. Plin. Arrester sur ses pieds, Ne pouvoir bouger de là.
    \
        Haerere vestigio suo non posse. Liu. Ne se povoir tenir ferme sur ses pieds.
    \
        Impedire vestigia cursu. Virgil. Entrelasser et entremesler.
    \
        Implere vestigia alicuius. Plin. iun. Le suyvre et imiter, Estre aussi homme de bien que luy, Parvenir à pareille perfection que luy.
    \
        Imprimere vestigium. Cic. Laisser la marque de son pied, Empreindre, Imprimer.
    \
        Inflectere vestigia cursus sui. Cic. Retourner, Flechir et se destourner à costé de sa voye.
    \
        Insistere vestigia certa viae. Lucret. Trouver et entrer dedens la vraye trace et route par où la beste sauvage est passee.
    \
        Mouere vestigium. Curt. Bouger le pied, S'en aller.
    \
        Nusquam te vestigio moueris. Liu. Garde que tu ne marches plus avant, ou plus arriere. B.
    \
        Occumbere in vestigio. Tacit. Mourir sur le lieu où l'on a commencé à combatre.
    \
        Permulcere vestigia lymphis. Catul. Laver les pieds.
    \
        Persequi aliquem vestigiis ipsius. Cic. Le suyvre par ses pas, A la route, A la trace: comme quand il a fort neigé, le chasseur suit le lievre par la trace et route qu'il veoit imprimee en la neige, jusques à ce qu'il l'ait trouvé en forme ou en giste.
    \
        Persequi aliquem vestigiis ipsius. Cic. Le poursuyvre à la trace qu'il a faicte et empreincte parmi ses comptes.
    \
        Vbicunque posuit vestigia. Cic. Par tout où il a passé.
    \
        Quacunque ingredimur, in aliquam historiam vestigium ponimus. Cic. Nous touchons quelque histoire.
    \
        Premere vestigia alicuius. Tacit. Le suyvre de pres.
    \
        Premere vestigia. Virgil. Reprimer son pas, S'arrester.
    \
        Premere vestigia leuiter. Cic. Ne marquer ou imprimer pas fort son pas, Marcher doulcement.
    \
        Relinquere vestigium auaritiae. Cic. La trace et appercevance.
    \
        Stare in vestigio. Author ad Heren. Se tenir tout debout sans bouger d'une place.
    \
        Canis stringit vestigia leporis. Ouid. Quand le levrier poursuit le lievre de si pres, qu'il luy touche du museau, et le mort ou pince un bien peu, mais non pas à plain, en sorte que le lievre ne laisse point de courir et se sauver.
    \
        Tenere vestigia inconcussa. Lucan. Demourer ferme et constant en son opinion.
    \
        Titubata vestigia. Virgil. Glissants, ou Vacillants.
    \
        Torquere vestigia. Virgil. Retourner.
    \
        Turbare incerta fugae vestigia. Lucan. Ne point aller le droict chemin, mais tourner tantost d'un costé, tantost de l'autre, à fin que ceuls qui nous poursuyvent, soyent incertains quel chemin nous tenons.
    \
        Omnibus vestigiis indagare. Cicero. Cercher par tout diligemment.
    \
        Vestigium. Cic. Apparence, et enseigne restant de quelque chose.
    \
        Annulorum vestigium. Plin. Les enseignes que autresfois on avoit usé d'anneauls.
    \
        Nullum vestigium ciuitatis. Cic. Nulle forme et enseigne de cité et de Republique.
    \
        Ne vestigium quidem vllum est reliquum nobis dignitatis. Cic. Il ne nous en est rien demeuré, Il ne nous est point seulement demeuré la trace.
    \
        Ne quod iudiciorum esset vestigium. Cic. A fin que nulle apparence de jugement restast.
    \
        Vestigia antiqui officii remanent. Cic. Les traces et vestiges.
    \
        Olfactus vestigia non habent delphini. Plin. Il n'y a nulle apparence qu'ils ayent aucun flairement.
    \
        Vnum aliquod a Cluentio profectae pecuniae vestigium ostende. Cic. Quelque indice.
    \
        Stirpis vestigia ostendere. Curt. Les indices et enseignes de sa race.
    \
        Vestigio temporis. Caes. Tout incontinent.
    \
        Eodem et loci vestigio et temporis. Cic. Au lieu mesme et à l'heure mesme.

    Dictionarium latinogallicum > vestigium

  • 7 libido

    lĭbīdo or lŭbīdo, ĭnis, f. [libet], pleasure, desire, eagerness, longing, fancy, inclination (cf.: appetitio, optatio, cupiditas, cupido, studium).
    I.
    In gen.:

    ubilubido veniet nauseae,

    Cato, R. R. 156, 4; Plaut. Pers. 5, 2, 26; Lucr. 4, 779:

    ex bonis (perturbationibus) libidinem et laetitiam, ut sit laetitia praesentium bonorum, libido futurorum,

    Cic. Tusc. 4, 6, 11:

    ipsa iracundia libidinis est pars: sic enim definitur iracundia, ulciscendi libido,

    id. ib. 3, 5, 11; id. Fin. 3, 9, 32:

    non omnibus delendi urbem libido erat,

    Liv. 5, 42:

    juventus magis in decoris armis et militaribus equis quam in scortis atque conviviis libidinem habebat,

    delighted in, Sall. C. 7:

    tanta libido cum Mario eundi plerosque invaserat,

    id. J. 84; id. ib. 86:

    tanta libidine vulgi auditur,

    Juv. 7, 85:

    rarus sermo illis, et magna libido tacendi,

    id. 2, 14:

    urinae lacessit,

    Gell. 19, 4: est lubido with inf. ( = libet, ante-class.):

    est lubido orationem audire,

    Plaut. Trin. 3, 1, 25; 4, 2, 23:

    est lubido homini suo animo opsequi,

    id. Bacch. 3, 3, 11; id. Men. 1, 1, 7; id. Ep. 2, 2, 56 al.—
    II.
    In partic.
    A.
    Unlawful or inordinate desire, passion, caprice, wilfulness, wantonness:

    ingenium est omnium hominum ab labore proclive ad libidinem,

    Ter. And. 1, 1, 51:

    ad libidinem suam vexare aliquem,

    Cic. Rosc. Am. 49, 141: fortuna res cunctas ex lubidine magis, quam ex vero celebrat obscuratque, arbitrarily, according to pleasure or caprice, Sall. C. 8:

    quod positum est in alterius voluntate, ne dicam libidine,

    Cic. Fam. 9, 16, 3:

    ad libidinem aliorum judicare,

    id. Font. 12, 26; id. Fin. 1, 6, 19:

    instruitur acies ad libidinem militum,

    Liv. 25, 21.—
    B.
    Sensual desire, lust (the usual meaning in plur.):

    procreandi,

    Cic. Off. 1, 17, 53:

    libidinis ministri,

    id. Lael. 10, 35:

    commiscendorum corporum mirae libidines,

    id. N. D. 2, 51, 128:

    qui voluptatum libidine feruntur,

    id. Tusc. 3, 2, 4:

    qui feruntur libidine,

    id. ib. 3, 5, 11:

    libidine accendi,

    Sall. C. 28:

    mala libido Lucretiae per vim stuprandae,

    Liv. 1, 57; Suet. Aug. 69; id. Galb. 22; Col. 8, 11, 6:

    eadem summis pariter minimisque libido,

    Juv. 6, 349:

    saltante libidine,

    i. e. passion goading on, id. 6, 318.—Esp., of unnatural lust, Suet. Aug. 71; Paul. Sent. 5, 23, 13. —Of unbridled indulgence:

    vinulentiam ac libidines, grata barbaris, usurpans,

    Tac. A. 11, 16.—Hence,
    2.
    Transf. (abstr. pro concreto): libidines, voluptuous or obscene representations in painting and sculpture, Cic. Leg. 3, 13, 31:

    in poculis libidines caelare juvit,

    Plin. 33 praef. §

    4: pinxit et libidines,

    id. 35, 10, 36, § 72.

    Lewis & Short latin dictionary > libido

  • 8 caecitas

    caecitās, ātis f. [ caecus ]
    1) слепота C etc.
    caecitatem inferre alicui PM — ослепить кого-л.
    2) ослепление (mentis, libidinis C)
    3) темнота, мрак ( viae CA)

    Латинско-русский словарь > caecitas

  • 9 commercium

    com-mercium, ī n. [ merx ]
    1) торговля, торговые сношения, товарооборот ( diversas gentes commercio miscēre PJ)
    2) право торговать (c. istarum rerum cum Graecis non est C)
    5) тж. pl. общение, отношения, сношения, связь (habere c. cum aliquo C)
    c. epistularum Senпереписка
    c. linguae L — общность языка, т. е. возможность вести разговор на каком-л. языке
    c. sermonum L — разговор, беседа
    c. loquendi audiendique Tобмен мнений
    c. dandi et accipiendi beneficii VMобмен услугами
    belli commercia T — переговоры, связанные с войной (о заключении мира., о выкупе пленных и пр.)
    6) (тж. c. libidinis VM и c. stupri Su) половая связь ( cum aliquā Pl)

    Латинско-русский словарь > commercium

  • 10 compressio

    ōnis f. [ comprimo ]
    1) сжимание, сжатие, стискивание (ventris AG; labiorum Lact)
    2) обнимание, объятие ( amantum Pl)
    3) сжатость, краткость C
    4) подавление (libidinis Aug; cupiditatum Ambr)

    Латинско-русский словарь > compressio

  • 11 diffluentia

    ae f. [ diffluo ]
    растекание, перен. излишество ( libidinis Aug)

    Латинско-русский словарь > diffluentia

  • 12 immoderatio

    im-moderātio, ōnis f.
    неумеренность (verborum C; libidinis Aug)

    Латинско-русский словарь > immoderatio

  • 13 infrenatio

    īnfrenātio, ōnis f.

    Латинско-русский словарь > infrenatio

  • 14 oestrus

    ī m. (греч.)
    1) овод V, PM
    2) поэтический подъём, вдохновение (oe. Pierius St)

    Латинско-русский словарь > oestrus

  • 15 promulsis

    prōmulsis, idis f. [ pro + mulsum ]
    1) первое кушанье, первое блюдо или закуска C (перен. p. libidinis Pt)

    Латинско-русский словарь > promulsis

  • 16 victor

    I ōris m. [ vinco ]
    victorem discedere (abire L) ex certamine Cs или victorem exsistere in proelio VP — выйти победителем из боя, победить в бою
    v. propositi H — осуществивший своё желание, добившийся своей цели
    II victor, ōris adj. m.
    1) победный ( currus O); победоносный ( legiones Pl); дарующий победу (Juppiter V, L)
    animus libidinis v. Sl — дух, одержавший верх (восторжествовавший) над страстями
    III Victor, ōris m. (Sextus Aurelius V Afer)
    Аврелий Виктор, римск. историк середины IV в. н. э. автор «Origo gentis Romanae», «De viris illustribus urbis Romae», «De Caesaribus» и «Epitome de Caesaribus»

    Латинско-русский словарь > victor

  • 17 absorbitio

    absorbitio, ōnis, f. (absorbeo), das Verschlingen, libidinis, Augustin. serm. 162, 2.

    lateinisch-deutsches > absorbitio

  • 18 adhinnio

    ad-hinnio, īvī, ītum, īre, zuwiehern, anwiehern (bes. aus Geilheit), v. Pferden, equo, Ov. u. Plin.: visae equae, Ov.: equulam, Plaut. – übtr., v. geilen Menschen, alci, Plaut. fr. u. Spät.: alqm u. ad od. in alqm, Spät.: sic ad illius hanc orationem adhinnivit, ut non magistrum virtutis, sed auctorem libidinis a se illum inventum arbitraretur, Cic. Pis. 69.

    lateinisch-deutsches > adhinnio

  • 19 adiutor [2]

    2. adiūtor, ōris, m. (adiuvo), der Unterstützer, a) übh. = der unterstützende, fördernde Gehilfe, Beistand, der Förderer, Beförderer, im üblen Sinne = der Helfershelfer (Synon. minister, administer), duc adiutores tecum ad navim qui ferant, Plaut.: non mihi, sed tibi hic venit adiutor, Cic.: quibus adiutoribus regem aggressus, unter deren Beistand, Sall.: u. so paucos homines hoc adiutore Q. Opimium omnibus bonis evertisse, Cic. – hic adiutor meus et monitor, Ter.: Plancus nunc adiutor Bruti, nunc proditor, Vell. – adiutor iracundiae, Ter.: victoriae populi Romani, Cic.: sententiae, Cic.: consiliorum periculorumque, Cic.: harum omnium rerum L. ille Torquatus auctor, adiutor, particeps exstitit, Cic. – m. Dat., deos adiutores incepto invocantes, Dict. 2, 10: cuius ipse honori et dignitati semper faverit atque adiutor fuerit, Caes. b.c. 1, 7, 1: m. in u. Abl., ille absentis in onmibus adiutor, Cic.: in psaltria hac emunda hic adiutor fui, Ter.: his se tribus adiutoribus in re gerenda esse usurum dicebat, Cic.: in quo adiutores Stoicos optimos habemus, Cic.: m. ad od. contra u. Akk. (s. Seyff. zu Cic. Lael. 10, 35. p. 252), ut aut libidinis ministri aut adiutores essent ad iniuriam, Cic.: his adiutor contra patriam inventus est nemo, Cic. – b) der regelmäßige Gehilfe, Beistand, Handlanger, als Tagelöhner, Cato r.r. – als Gehilfe des Hauptschauspielers auf der Bühne (Spieler einer Nebenrolle, mit der Flöte od. mit Gesang Begleitender usw.), Phaedr. 5, 5, 14; übtr., Hor. sat. 1, 9, 46. – als Gehilfe eines Rhetors, Hilfslehrer, Unterlehrer (ὑποδιδάσκαλος), Quint. u. Suet. – als Gehilfe bei literar. Arbeiten, in litteris studiorum alcis, Gell. – bes. der öffentl. bestellte Gehilfe eines Staatsbeamten, wie unser Adjunkt, Adjutant, adiutores triumviris quinqueviri, Liv.: quos tibi comites et adiutores negotiorum publicorum dedit ipsa natura, Cic.: P. Manlius in Hispaniam citeriorem adiutor consuli datus, Liv.: M. Iunius Silanus propraetor adiutor ad res gerendas datus est, Liv.: publice ab Atheniensibus Evagorae adiutor datus, Nep.: huic (quaestori) Fulvium Postumium adiutorem submiserat, Caes.: in qua regione adiutore legatoque fratre meo usus est, Vell.: impetratis a senatu decem adiutoribus, Suet.: die Freunde u. Minister des Kaisers, Vell. u. Suet.: u.a. Hofstellen mit ab, wie adi. ab epistulis, ab actis u. dgl., Inscr.

    lateinisch-deutsches > adiutor [2]

  • 20 appello [2]

    2. ap-pello (ad-pello), pulī, pulsum, ere, heran-, hintreiben, -bewegen, -bringen, I) im allg.: A) eig.: alqm ad arbitrum, Plaut.: corpus ad templum, heranfliegen, Lucr.: armentum ad aquam, Varr.: turres ad opera Caesaris, Caes.: postquam paulo appulit unda (corpus), ein wenig herangetrieben, nahe gebracht, Ov. – B) übtr.: a) animum od. mentem ad alqd, den Geist, seinen Sinn auf etw. richten, animum ad scribendum, Ter., ad uxorem, Ter.: mentem ad philosophiam, Cic. – b) alqm ad alqd, jmd. in eine Lage bringen, zu etw. bringen, ad probrum, damnum, flagitium, Plaut.: ad mortem, Plaut. – II) insbes., als t. t. in der Schifferspr., irgendwo hintreiben, landen, a) tr.: α) navem u. dgl., zB. scaphas, Curt.: lintres, Tac.: contis navigia, Curt.: navem ad ripam, Cic.: classem ad Delum, Cic.: classem in insulam, Liv.: classem Emporias in urbem sociorum, Liv.: classem tuto, Liv.: navigia litori, Curt.: im Bilde, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti, hast dich der Ph. furchtsam, wie einer Klippe für deine Begierde (Lernbegierde), genähert, Cic.: nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses, ad quos etc., Cic. – β) poet., alqm: hinc me digressum vestris Deus appulit oris, Verg. – b) pass., appelli, u. zwar: α) v. Schiffe, navis appellitur ad villam, Cic.: classe ad Euboeam appulsā, Nep.: classis Punica litori appulsa est, Liv.: appellitur navis Syracusas, Cic.: classis Romana cum appulsa Pompeios esset, Liv. – β) v. Seefahrern, alios ad Siciliam appulsos esse, Cic.: appelli ripae, Vell., litori, Tac.: Libyae litoribus, Pan. vet.: Partiz. subst., appulsi, die Gestrandeten, Gelandeten, Mela 1, 19, 10 (1. § 106). – c) refl. appellere: α) von Seefahrern, Regium onerariā nave, Suet.: in portum classe, Liv. – gew. bl. appellere, wie: hinc vel illinc, Tac.: huc, Hor.: ad eum locum, Caes.: ad insulam, Liv.: a transmarina peregrinatione ad litus idem, Quint.: hortantes, ut appelleret, Suet. – β) vom Schiffe, tres biremes appulere, Tac.: Alexandrina navis Dertosam appulit, Suet.: sola Germanici triremis Chaucorum terram appulit, Tac.

    lateinisch-deutsches > appello [2]

См. также в других словарях:

  • Tempus libidinis — potraukio laikas statusas T sritis gyvūnų raida, augimas, ontogenezė, embriologija atitikmenys: lot. Tempus libidinis ryšiai: platesnis terminas – lytinis dauginimasis …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • Periodus libidinis — lytinio potraukio laikotarpis statusas T sritis embriologija atitikmenys: lot. Periodus libidinis ryšiai: platesnis terminas – vyro lytinis ciklas …   Medicininės histologijos ir embriologijos vardynas

  • Vesting Prayers — are prayers which are said while a cleric puts on vestments as part of a liturgy of the Catholic (Universal) Church, whether Eastern or Western. They feature as part of the liturgy in question itself, and take place either before or after a… …   Wikipedia

  • LIBIDO — «Libido (grec, epithumia ). Das Verlangen nach Etwas [l’envie de quelque chose]. Die Begierde [le désir]; die Wollust [la luxure]. Geilheit [le rut]. Cf. latin, libet , lubet : es gefällt [il convient], Behagt [il plaît]. Sedes libidinis =… …   Encyclopédie Universelle

  • Augustine of Hippo — This article is about the theologian and philosopher, Augustine of Hippo. For his theodicy regarding the problem of evil, see Augustinian theodicy. Augustine , Saint Augustine , and Augustinus redirect here. For other uses, see Augustine… …   Wikipedia

  • Homosexualité dans les sources chrétiennes latines — Sodoma (Giovanni Antonio Bazzi), Saint Sébastien, 1525, Florence, palazzo Pitti[1]. Les multiples positions des Églises chrétiennes actuelles sur la question homosexuelle[2] …   Wikipédia en Français

  • LYDIA — I. LYDIA amica Horatii, cuius in Odis saepe meminit. II. LYDIA purpurae venditrix, quae omnium prima in urbe Philippis Euangelium amplexa est, et Paulum ac Silam hospitio accepit. Act. c. 16. v. 14. III. LYDIA regio Asiae min. Croeso Rege, et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Libidinous — Li*bid i*nous ( n[u^]s), a. [L. libidinosus, fr. libido, libidinis, pleasure, desire, lust, fr. libet, lubet, it pleases: cf. F. libidineux. See {Lief}.] Having lustful desires; characterized by lewdness; sensual; lascivious. {Li*bid i*nous*ly},… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Libidinously — Libidinous Li*bid i*nous ( n[u^]s), a. [L. libidinosus, fr. libido, libidinis, pleasure, desire, lust, fr. libet, lubet, it pleases: cf. F. libidineux. See {Lief}.] Having lustful desires; characterized by lewdness; sensual; lascivious. {Li*bid… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Libidinousness — Libidinous Li*bid i*nous ( n[u^]s), a. [L. libidinosus, fr. libido, libidinis, pleasure, desire, lust, fr. libet, lubet, it pleases: cf. F. libidineux. See {Lief}.] Having lustful desires; characterized by lewdness; sensual; lascivious. {Li*bid… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Satires of Juvenal — [ Frontispiece depicting Juvenal and Persius, from a volume translated by John Dryden in 1711.] The Satires are a collection of satirical poems by the Latin author Juvenal written in the late 1st and early 2nd centuries CE.Juvenal is credited… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»